Skip to content

Νότης Βαγιακάκος: “Το μόνο πράγμα το οποίο μας ανήκει, είναι το τι είμαστε”

ap8_8598Ο Νότης Βαγιακάκος, Managing Director στην HDI Global Hellas, είναι στην αγορά πολλά χρόνια, σχεδόν απο παιδί. Είναι απο αυτούς που μεγάλωσαν μαζί της, την είδαν να εξελίσσεται, να ταλαντεύεται, να φτάνει εδώ που είναι σήμερα. Μιλώντας στο Underwriter.gr για την προσωπική του πορεία, μοιραία ξεδιπλώνει και την ιστορία της: το πώς ξεκίνησε, το πώς πορεύτηκε, το που σκάλωσε. Εμβριθής και άμεσος στο λόγο του, καταθέτει με οξυδέρκεια αλλά και σεμνότητα απόψεις και επιλογές, δικαιώνοντας τη φήμη του ως ένας από τους πιο αξιόλογους και αγαπητούς εκπροσώπους της αγοράς.

Συνέντευξη στη Χ. Μωράκη

Πως ξεκινήσατε την καριέρα σας στον ασφαλιστικό χώρο;

Μπήκα στον ασφαλιστικό χώρο εντελώς συμπτωματικά. Και ήμουν τυχερός γιατί ξεκίνησα να δουλεύω σε έναν οργανισμό (σ.σ. Εμπορική Ασφαλιστική) ο οποίος ήταν αυτό που λέμε «ηθικό σπίτι», μια εταιρεία που εργαζόταν «ίσια». Ιδανικό περιβάλλον για έναν νέο άνθρωπο στο ξεκίνημά του.

Ξεκίνησα από τις ζημιές στον κλάδο αυτοκινήτων και σιγά σιγά πέρασα από όλα τα τμήματα. Στις αναλήψεις του κλάδου Πυρός, που λειτουργούσε σε περιβάλλον διατίμησης εκείνη την εποχή, ανανέωνα τα συμβόλαια: έπρεπε να προετοιμάσω όλο το συμβόλαιο, οπότε να κάνω υπολογισμό ασφαλίστρου, κατανομή στους αντασφαλιστές κλπ. Γενικώς, ρωτώντας πήγαινα στην πόλη. Υπήρχαν άλλοι που το έκαναν τυφλά, διαδικαστικά. Εγώ ήθελα να ξέρω το πώς και το γιατί. Αλλά συγχρόνως, την ίδια στιγμή, επειδή ήμουν 19 χρονών, μ’ έπαιρνε καμιά φορά κι ο ύπνος γιατί είχα ξενυχτίσει το βράδυ ή έκανα και «σκασιαρχείο» καμιά φορά…

Στην Εμπορική έμεινα δέκα χρόνια, παράλληλα σπούδασα, πήγα στρατιώτης. Το κομβικό γεγονός συνέβη ένα πρωί που με φώναξε το αφεντικό στο γραφείο του και μου πρότεινε να με στείλει με υποτροφία ένα χρόνο στη Munich Re, στο Μόναχο.

Η Munich Re είχε μια υποτροφία – καταπίστευμα του Δρ. Αλτσχάιμερ, ο οποίος ήταν κάποτε στο διοικητικό της συμβούλιο. Η υποτροφία προοριζόταν για την εκπαίδευση νέων, «φερέλπιδων στελεχών» των πελατών της Munich Re. Κι αυτό γιατί η Munich Re ως αντασφαλιστική εταιρεία ακολουθεί τις τύχες των πελατών της, δηλαδή των ασφαλιστικών εταιρειών. Η κεντρική ιδέα ήταν ότι «μας συμφέρει οι πελάτες μας να γίνονται καλύτεροι για να πηγαίνουμε εμείς καλύτερα».

Το πρόγραμμα αυτό υπάρχει ακόμα, μισό αιώνα τώρα. Αρχικά μαθαίνεις γερμανικά, κατόπιν παρακολουθείς σεμινάρια από ειδικούς σε όλους τους κλάδους και μετά  εργάζεσαι επί του πεδίου, τρεις-τέσσερις μήνες σε κάποιον τομέα που θέλεις να εξειδικευτείς. 12 άτομα κάθε χρόνο, 3 από κάθε ήπειρο, όλοι μαζί σαν φοιτητική ομάδα σε έναν ξενώνα, επί ένα χρόνο. Εξαιρετική εμπειρία για ένα νέο επαγγελματία. Πολλοί από την αγορά μας έχουν ακολουθήσει αυτό το ίδιο πρόγραμμα.

Η Ελλάδα ήταν –και είναι ακόμη– μια πολύ καλή αγορά για τους αντασφαλιστές, βγάζουν κέρδη από μας γιατί μέχρι και τώρα δεν έχουμε υψηλό loss ratio. Τους δίνουμε πολλά κάθε χρόνο για τον σεισμό και εν τέλει δεν γίνονται πολλοί σεισμοί. Και οι σεισμοί που γίνονται, λόγω της χαμηλής διείσδυσης δεν μεταφράζονται σε υψηλές –καταστροφικές- αποζημιώσεις. Για παράδειγμα, στη Λευκάδα οι ζημιές ήταν περίπου 4 εκατομμύρια, στην Κεφαλονιά 8-10 εκατομμύρια. Όταν ας πούμε –έτσι για τάξη μεγέθους– μια μεγάλη εταιρία στην αγορά, πληρώνει στους αντασφαλιστές 3-4 εκατομμύρια τον χρόνο για τον σεισμό.

Παλαιότερα δε, οι εταιρείες ήταν πιο συντηρητικές, αγόραζαν υψηλότερη προστασία. Τα περιθώρια κέρδους ήταν λοιπόν πολύ μεγάλα τότε (λόγω και των υποχρεωτικών τιμολογίων) και για αυτό έγινε πολύς κόσμος πλούσιος μέσα από την αντασφάλιση, λόγω των προμηθειών που καταβάλλονταν στις ασφαλιστικές. Εμείς τότε, ως Εμπορική, παίρναμε μέχρι και 50% προμήθεια από τους αντασφαλιστές.

Μιας και γνωρίζετε την αγορά από παλιά, πώς νομίζετε ότι εξελίχθηκε; Πώς διαμορφώθηκε το σημερινό τοπίο;

Η Ελλάδα είναι μια παρέα. Υπήρχαν οι “καλές παρέες” και “οι κακές παρέες” και όλοι οι άλλοι ενδιάμεσα. Οι καλές παρέες πήγαιναν στα ίδια, “καλά” σχολεία. Στην ουσία οι ασφάλειες ήρθαν στην Ελλάδα από τους γιούς της καλής κοινωνίας της εποχής: Λόγω της κοινωνικής τάξης στην οποία ανήκαν, πήγαιναν στο εξωτερικό και έφερναν μια αντιπροσωπεία. Εν συνεχεία έπιαναν πελάτες τους γνωστούς τους ή εν συνεχεία μέσω τραπεζών, με τις χορηγήσεις. Αντιστοίχως και στις ασφαλίσεις ιδιωτών, με τις υποχρεωτικές ασφαλίσεις.

Τώρα βεβαίως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η αγορά είναι πάρα πολύ πιο ανταγωνιστική, το κανονιστικό πλαίσιο πιο αυστηρό, χρειάζονται ικανότητες, δεν αρκεί να φέρεις από το εξωτερικό μια επωνυμία. Παλαιότερα όμως οι αντιπροσωπείες ήταν απλά μια φίρμα διανομής, το ρίσκο το έπαιρναν οι ξένοι ιδιοκτήτες και ο αντιπρόσωπος ζούσε με την προμήθεια, δεν έβαζε δικά του λεφτά στο τραπέζι. Οι ξένοι πλήρωναν, οι ξένοι ρίσκαραν. Οι έλληνες αντιπρόσωποι ήταν στην ουσία, πράκτορες χονδρικής.

Κάποια στιγμή οι ξένοι ήρθαν εδώ μόνοι τους, στην αρχή βάζοντας ξένους να διοικήσουν τις εδώ εταιρείες και μετά δημιουργώντας, τελικά, ελληνικές θυγατρικές που ανταγωνίζονταν τις ελληνικές τραπεζικές θυγατρικές που είχαν το πλεονέκτημα της μητρικής αναφορικά με την πελατεία. Έτσι σιγά σιγά άλλαξε η αγορά. Δημιουργήθηκαν στελέχη. Η εταιρεία δεν ήταν ιδιοκτησία τους, αλλά έπρεπε να πάει καλά αλλιώς θα έχαναν τη δουλειά τους. Παράλληλα, είναι ευτυχές το ότι υπήρξαν και κάποιοι που θέλησαν να φύγουν από την νοοτροπία του πράκτορα και να γίνουν πραγματικοί ασφαλιστές, έλληνες ιδιώτες επιχειρηματίες που κάποιοι πέτυχαν και κάποιοι απέτυχαν στην πορεία. Οι σωστοί, ως συνήθως, με καλύτερες επιδόσεις.

Σήμερα πάνω από το μισό της αγοράς μας είναι ξένης/πολυεθνικής ιδιοκτησίας. Υπάρχουν κάποιοι ξένοι οι οποίοι πιστεύουν στη χώρα μας, όπως ο εργοδότης μου η HDI Global SE. Βεβαίως η αποστολή των πολυεθνικών αυτή είναι, να φτάνουν σε όλο τον κόσμο και να κάνουν καλά τη δουλειά σε κάθε χώρα. Όχι θεαματικά καλά, αλλά σταθερά καλά. Αν γίνεται κακά, εννοείται ότι τα κλείνουν και αποχωρούν.

Για να μπορέσεις να την κάνεις καλά αυτή τη δουλειά πρέπει να πας κοντά σε αυτό το οποίο ασφαλίζεις. Για να καταλάβεις πώς δουλεύει, από τι κινδυνεύει, τι πρέπει να προσέξεις, τι επιλογή να κάνεις, πόσο παρακινδυνευμένη ή πόσο συντηρητική. Όσο πιο συντηρητική, τόσο λιγότερες δουλειές θα πάρεις. Όσο πιο παρακινδυνευμένη, τόσο πιο πολλά «ναι» θα έχεις.

Όμως αυτό είναι τελικά και το πρόβλημα στις ασφαλίσεις. Ότι είναι εύκολο ν’ αναπτυχθείς, λέγοντας «ναι» σε όλα. Αλλά δεν έχεις κερδίσει τίποτα εκείνη τη στιγμή. Παίρνεις 1000 ευρώ ασφάλιστρα αναλαμβάνοντας ρίσκο π.χ. του 1 εκατομμυρίου. Βεβαίως, αν δεν είναι δικό σου το ρίσκο του εκατομμυρίου δεν σε νοιάζει, σε νοιάζει το χιλιάρικο. Αν όμως σε αφορά το ρίσκο, γιατί απ’ αυτό κινδυνεύει η δουλειά σου, το καλώς έχειν σου, είναι σαν να βάζεις κι εσύ λεφτά πάνω στο τραπέζι. Αν δεν βάζεις, είσαι απλά μεσάζων, μεταπράτης.

ap8_8629Στην Ελλάδα επίσης, έχουμε συλλογικά επενδύσει στο “connais”. Δεν έχουμε μάθει εκτός από το να ανταγωνιζόμαστε με τον «αντίπαλο», να συναγωνιζόμαστε, όπως θες πες το, να αλληλοϋποστηριζόμαστε κιόλας. Αυτό πιστεύω ότι είναι η μεγάλη κακοδαιμονία της αγοράς μας. Κανείς δε ρίχνει τον εγωισμό του να συνεργαστεί. Θέλουν όλοι να ’ναι επικεφαλής. Να συνασπιστούν με οποιαδήποτε μορφή, να ενώσουν τις δυνάμεις τους, να κάνουν ένα μεγάλο ομαδικό σχήμα, δεν θέλουν. Εδώ, συναντάμε περιπτώσεις που η ιδιοκτησία «κλέβει» κι απομυζά την εταιρεία της. Αδελφός κατά αδελφού ας πούμε. Ε, όλα αυτά είναι σημάδια παρακμιακά. Είναι κρίμα να μην μπορούμε να έχουμε μία ελληνόκτητη, ελληνική ασφαλιστική βιομηχανία με διεθνείς αξιώσεις. Με στιβαρό κεφάλαιο, τεχνογνωσία, εκπαίδευση, προοπτικές. Ο κόσμος της ναυτιλίας μας θα μπορούσε να ήταν η αρχή.. Να ανταγωνίζεται τους ξένους με ρίσκο και γνώση, στα ίσια.

Πάντως, όντως, τον τελευταίο καιρό όλο και πιο πολύ δυσκολεύουν τα πράγματα. Ο κόσμος μας οδεύει προς και ευνοεί τα μεγάλα σχήματα. Ή θα πρέπει να είσαι μικρός και εξαιρετικά εξειδικευμένος “τεχνίτης”, που μόνο εσύ μπορείς να κάνεις κάποια πράγματα γιατί είναι αντιοικονομικά για τους άλλους, ή θα πρέπει να ’σαι μεγάλος, σίγουρος, και να έχεις απόθεμα πόρων.

Το Solvency II δεν θα επιφέρει, δεν επέφερε κάποιες αλλαγές;

Άλλο είναι να προετοιμάζεσαι για αυτό και άλλο να το ζεις. Παίζει μεγάλο ρόλο τι στάση θα κρατήσει η Εποπτεία. Πόσους ελέγχους θα κάνει, τι είδους ελέγχους θα κάνει, σε πόσο βάθος, πόσο γνώστης θα είναι ο ελεγκτής κλπ.

Τις επιπτώσεις του Solvency τις αντιμετωπίζει όλη η Ευρώπη. Για παράδειγμα η Γερμανία π.χ. (από τις πιο αναπτυγμένες ευρωπαϊκές αγορές) έχει περί τις 460 ασφαλιστικές εταιρείες. Στην συντριπτική πλειοψηφία τους, έχουν λίγους  εργαζόμενους η κάθε μία. Είναι σαν εμάς, έχουν αντίστοιχη οργάνωση, λειτουργία, knowhow. Ναι μεν σε ένα πιο δομημένο περιβάλλον, αλλά δεν διαφέρουν πολύ. Μην κοιτάμε τις 5-10 τεράστιες εταιρείες οι οποίες διαμόρφωσαν και το Solvency εν τέλει. Αυτές οι 460 ίσως σταδιακά αναγκαστούν να γίνουν π.χ. 300, να συνασπιστούν. Το ίδιο πράγμα θα συμβεί ίσως και στη Γαλλία όπου υπάρχουν πολλές εταιρείες mutual (αλληλασφαλιστικοί οργανισμοί). Οι mutual αυτή τη στιγμή έχουν πρόβλημα, διότι σε ποιον ν’ αποταθείς για κεφάλαιο, δεν υπάρχει ιδιοκτησία, είναι «εξ αδιαιρέτου». Υπάρχει σοβαρή περίπτωση ξαφνικά να σου λείψει και να ’ρθει η εποπτική αρχή και να σου πει «κλείνεις».

Έπειτα, το απαιτούμενο κεφάλαιο (SCR) σε κάθε εταιρεία μεταβάλλεται από τρίμηνο σε τρίμηνο. Έχει να κάνει με τη μίξη του χαρτοφυλακίου όπως διαμορφώνεται, με τις τιμές, με το loss ratiο, με την οικονομία, τα επιτόκια, τα ratings των οίκων αξιολόγησης…

Για να δουλέψουμε με το καινούργιο αυτό σκεπτικό της αυτοαξιολόγησης, ενώ επί 20-30 χρόνια δουλεύαμε με άλλο, βάσει κανόνων, πρέπει πρώτα να το δούμε μπροστά μας στην πράξη, μετά να το κατανοήσουμε και να το υποστούμε στην πράξη, και μετά να προσαρμοστούμε στρατηγικά και πρακτικά.

Συμμετέχετε ενεργά στα «κοινά» της ασφαλιστικής αγοράς, τόσο ως μέλος στο ΔΣ της Ένωσης όσο και μέχρι πρόσφατα στο ΔΣ του ΕΙΑΣ. Πως βλέπετε τις συλλογικές προσπάθειες και τις προοπτικές τους στην αγορά;

Θεωρώ ότι προοπτικές και περιθώρια βελτίωσης υπάρχουν πάρα πολλά. Θα έπρεπε να εκμεταλλευτούμε κάθε δυνατότητα. Είμαι υπέρ της θεσμικής οργάνωσης και των συνεργιών.

Π.χ. θα μπορούσε το ΕΙΑΣ, πιστεύω, να αποτελέσει τον κατάλληλο φορέα και χώρο της αγοράς για να δημιουργηθεί και ένα ινστιτούτο Ασφαλιστικών Μελετών, που δεν έχουμε στην Ελλάδα. Και να δουλεύει αυτό, παράλληλα και σε στενή συνεργασία με την ΕΑΕΕ.

Έχουμε τους ανθρώπους, τις ικανότητες, το μυαλό. Γιατί να μην στήσουμε ένα κοινό για όλους φορέα ασφαλιστικών μελετών που να ερευνά και να αποτυπώνει ποιοτικά και σε βάθος την αγορά μας και να επηρεάζει, προωθώντας τους σκοπούς και στόχους της αγοράς μας; Θέματα υπάρχουν άπειρα:

Ας πούμε για παράδειγμα, από ποια κανάλια έρχεται η δουλειά; Έχει κάνει κανείς λεπτομερή και διαχρονική αποτύπωση; Βεβαίως, για να το μάθουμε, μιλάω για το συγκεκριμένο παράδειγμα, πρέπει πρώτα να συμφωνήσουμε τι θα πει, ας πούμε τυχαία, «bancassurance»; Εννοούμε τις “κλειδωμένες” τραπεζικές-ασφαλιστικές εργασίες; μήπως αυτό που πουλιέται, πάνω στον τραπεζικό γκισέ ελεύθερα, στο κοινό; Τι είναι το «bancassurance» τελικά;
Μετράει π.χ. κανείς σε επίπεδο αγοράς το cost ratio που συνδέεται με τα κανάλια διανομής των προϊόντων μας; Να έχουμε όλοι ένα κριτήριο, «benchmark», το γήπεδο να είναι ενιαίο και ίδιο για όλους, ώστε να μπορούμε μετά να το αξιολογήσουμε με στοιχεία.

Άλλο παράδειγμα: ποιος ορίζει, ο κάθε επιμέρους κίνδυνος που καλύπτει κάθε συμβόλαιο, σε ποιον συγκεκριμένο στατιστικό κλάδο πάει; Mε ενιαίο τρόπο, κανείς, έκαστος αποφασίζει μόνος του για τον εαυτό του, ανά εταιρία, ερμηνεύοντας τις (αδρές γραμμές) της κανονιστικής οδηγίας. Αποτέλεσμα, τα στατιστικά στοιχεία μας είναι κατά τομείς, ανομοιογενή.
Με λίγα λόγια δεν υπάρχει μια τυποποίηση, η οποία να μας επιτρέπει να μιλάμε και να αποφασίζουμε με τους ίδιους όρους. Αυτό θα πρέπει να καλλιεργηθεί διαχρονικά.

Για να υπάρξει ωστόσο αποτέλεσμα, πρέπει να έχουμε ανθρώπους που να μπορούν να δουλεύουν επαγγελματικά, με πλήρη και μεθοδική απασχόληση πάνω σ’ αυτό.

Οι δουλειές αυτές τώρα, γίνονται εκ των ενόντων, από τις υπάρχουσες δομές υποστήριξης, τους κανονικούς διοικητικούς υπαλλήλους κάθε φορέα και τις Τεχνικές Επιτροπές της Ένωσης (που όμως, οι τελευταίες, επανδρώνονται από συναδέλφους των εταιριών-μελών) και φυσικά δεν μπορούν να τα κάνουν όλα.

Για παράδειγμα, στο «Sustainable Non-life Insurance Committee» της «Insurance Europe», στο οποίο συμμετέχω εκπροσωπώντας την ΕΑΕΕ, ασχολούμαστε με πολιτικές για τους φυσικούς κινδύνους, τις φυσικές καταστροφές, την κλιματολογική αλλαγή, κλπ. Στις συνεδριάσεις μας παρίστανται εκπρόσωποι από όλες τις ευρωπαϊκές ασφαλιστικές ενώσεις, από την Ένωση της Αγγλίας, της Γερμανίας, της Αυστρίας, κ.λπ. Οι εκάστοτε ξένοι συνάδελφοι προσπαθούν να επηρεάσουν τις αποφάσεις ανάλογα με το εκάστοτε συμφέρον της κάθε χώρας.

Ταυτόχρονα όμως, κατεβαίνουν έτοιμοι, προετοιμασμένοι, με τα κείμενά τους που μελετώνται από υποστηρικτικούς μηχανισμούς. Αυτό που λένε και αυτό που θέλουν να γίνει, το έχουν δουλέψει σε βάθος. Έχει περιεχόμενο. Αντίθετα, όλοι όσοι δεν έχουν προετοιμασία δεν έχουν και ισχυρή/μελετημένη άποψη. Αν, αντίθετα, βλέπεις το περιεχόμενο της Συνεδρίασης διαβάζοντας το υλικό (καθ’ υπερβολή) στο αεροπλάνο, αυτό δεν μπορεί να μην έχει επίπτωση. Αν εγώ είμαι «ερασιτέχνης» και ο άλλος επαγγελματίας, «ερασιτέχνης» θα μείνω και θα υποστώ τις συνέπειες.

Επίσης, από άποψη χρηματοδότησης μιας τέτοιας προσπάθειας από την αγορά, η εύρυθμη και απρόσκοπτη λειτουργία του όποιου φορέα, θα μπορούσε να εξασφαλιστεί για πάντα αν το μίνιμουμ που χρειάζεται για την κυρίως λειτουργία του, το ανελαστικό του κόστος, μπορούσε να προ-χρηματοδοτηθεί από την καθημερινή δραστηριότητα των μελών του.

Με τον ίδιο δηλαδή τρόπο που δίνεται εισφορά στην Ένωση Ασφαλιστικών Εταιρειών, να δίνεται εισφορά και στον φορέα (π.χ. ΕΙΑΣ). Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και αναφορικά με τους συλλόγους των διαμεσολαβητών που είναι μέλη του. Έτσι θα μπορούσαν, ΕΑΕΕ και Σύλλογοι να έχουν υπηρεσίες προστιθέμενης αξίας για τα μέλη τους, δηλαδή παροχή δωρεάν επιμόρφωσης στελεχών ή έρευνες, μελέτες, υποστηρικτικές υπηρεσίες κλπ.

Το ΕΙΑΣ για να λειτουργεί θέλει περίπου 300.000 με 400.000 το χρόνο. Αυτά τα χρήματα μπορούν να επιστρέφονται στις εταιρείες/συλλόγους ως δωρεάν ανθρωποώρες εκπαίδευσης. Αυτό θα συμβάλλει και στην περαιτέρω διάδοση του Ινστιτούτου – όσοι μένουν ευχαριστημένοι από όσα προσφέρει θα λειτουργούν ως κήρυκές και προς άλλους.
Παράλληλα, από την επιπλέον δραστηριότητα θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί επιπλέον έμψυχο δυναμικό που να επιτρέπει επέκταση της δραστηριότητας επ’ ωφελεία των μελών της ΕΑΕΕ και των Συλλόγων διαμεσολαβούντων

Και για να επιστρέψουμε εκεί από όπου αρχίσαμε, στη δική σας πορεία στο χώρο, πώς φτάσατε τελικά στην HDI;

Ενάμιση χρόνο μετά τη Γερμανία έφυγα από την Εμπορική και ανέλαβα το τεχνικό κομμάτι σε έναν broker από το εξωτερικό, που μόλις είχε έρθει στην Ελλάδα. Μόλις και αυτό έκανε τον κύκλο του για μένα, σε πέντε περίπου χρόνια, πήγα στη Zurich, η οποία ό,τι είχε έρθει στην Ελλάδα για να στήσει υποκατάστημα. Μεγάλη πρόκληση, να στήσουμε με τους υπόλοιπους καινούργια εταιρεία από το μηδέν – ήταν η πρώτη της εγκατάσταση εδώ. Επί τέσσερα χρόνια η εταιρεία αναπτυσσόταν σταδιακά, εγώ ως τεχνικός διευθυντής, και πήγαινε πολύ καλά.

Και μετά, συγκυριακά, μας «τράβηξαν το χαλί», η Zurich έφυγε απ’ την Ελλάδα και μας αγόρασε η Generali. Και αναλάβαμε τον καινούργιο κοινό οργανισμό οι «πιτσιρικάδες της Zurich». Το οποίο ήταν επίσης μεγάλο μάθημα, διότι πηγαίνοντας εκεί, με την ορμή της νεανικότητας, ξαφνικά τα είδαμε όλα. Είδαμε ότι είναι άλλο το σχήμα 40 ανθρώπων και άλλο το σχήμα ενός οργανισμού που έχει 100 χρόνια ιστορία στην Ελλάδα, που λειτουργεί, που έχει δομές, που έχει 200 άτομα προσωπικό εκατοντάδες συνεργάτες. Άντε ξανά απ’ την αρχή.

Στην Generali έμεινα από το 1998 μέχρι το 2004 που προοδεύσαμε σημαντικά και εγώ έμαθα περισσότερα. Τότε, μου έγινε πρόταση από την τότε Gerling (σήμερα HDI Global) την οποία και αποδέχτηκα γιατί την θεώρησα ως μία ευκαιρία να εφαρμόσω στην πράξη, αυτά για τα οποία «γκρίνιαζα» μέσα μου μέχρι τότε, να κάνω δηλαδή τα πράγματα όπως έλεγα πάντα ότι θα τα έκανα, αν ήμουν εγώ επικεφαλής. Έτυχε η συγκυρία, είχε φύγει ο προκάτοχος, έψαχναν για τον κατάλληλο αντικαταστάτη να αναπτύξει την εταιρία περαιτέρω.

Στην HDI τα πράγματα είναι πολύ δημιουργικά. Ακριβώς επειδή το αντικείμενο της εταιρείας είναι τέτοιο που απευθύνεται σε μεγάλες επιχειρήσεις. Δεν καλουπώνεται η ανάγκη της μεγάλης επιχείρησης, πρέπει να αναλύεις κάθε μία ξεχωριστά. Αυτό είναι συνεχής πρόκληση για τον καθέναν από μας που αποτελούμε την ομάδα της.

Ένας από τους παλιούς εργοδότες μου, Πρόεδρος του ΔΣ στον Βroker για τον οποίο προείπα, ήταν απ’ τα μεγάλα ονόματα της επιχειρηματικής Ελλάδας, επί σειρά ετών στέλεχος κραταιής πολυεθνικής, κατόπιν ως συνταξιούχος, μέλος διαφόρων Δ.Σ. κ.λπ. Μας έβλεπε λίγο σαν παιδιά του και μας έλεγε: «Παιδιά, να επιλέγετε να εργάζεσθε σε μικρά σχήματα, που ανήκουν όμως σε μεγάλους οργανισμούς, για να μεγαλώνετε μαζί με την εταιρεία σας και να βλέπετε ευρύτερο «κομμάτι του δάσους. Όσοι προστίθενται, να προστίθενται δίπλα και πίσω σας και να μην περιμένετε να “φύγει” ο από πάνω σας για να προχωρήσετε. Να ανήκετε όμως σε μεγάλο οργανισμό, για να σας υποχρεώνει το σύστημα να δουλεύετε οργανωμένα και με μέθοδο, δομημένα. Διότι αν είναι μικρή επιχείρηση, ή ανήκεις σε έναν συγκεκριμένο κύριο τάδε, δεν έχεις την πολυτέλεια να οργανωθείς, κυνηγάς συνεχώς το μεροκάματο, πέφτει σε δεύτερη μοίρα η οργάνωση και η μέθοδος».

Μας έλεγε επίσης ότι: «Οι αποφάσεις και ο τρόπος σκέψης, είναι ίδια παντού, η κλίμακα αλλάζει μόνο. Με τον ίδιο τρόπο σκέφτεσαι εδώ που είσαι για τα 100 ευρώ, με τον ίδιο τρόπο σκέφτεται και η τεράστια πολυεθνική για τα εκατομμύρια, απλά η κλίμακα λόγω μεγέθους είναι άλλη. Όμως κι εσύ, στην ίδια διαδικασία μπαίνεις μ’ αυτούς, τα ίδια πράγματα σκέφτεσαι, τα ίδια αποφασίζεις, με τα ίδια ασχολείσαι, απλώς σε άλλη κλίμακα, αλλά την δουλειά την κάνεις, οπότε προπονείσαι, μαθαίνεις».

Κοιτώντας πίσω, αυτό ήταν θεωρώ, ένα απ’ τα μεγαλύτερα μαθήματα επαγγελματικής ζωής που είχα και προσπαθώ να το εμπνεύσω και στους άλλους γύρω μου.

Και τι βλέπετε για το μέλλον;

Σε προσωπικό επίπεδο παρόλο που θα μπορούσα και τη συνταξιοδότηση ακόμη «να δω» σε κάποια –όχι πολλά– χρόνια, δεν προσβλέπω ακόμη σε αυτό.

Θεωρώ ότι οι άνθρωποι της ομάδας μας, οι οποίοι ήδη εργάζονται στην εταιρεία, πρέπει να αναλάβουν σταδιακά τις τύχες της με φυσικό τρόπο, να αναλάβουν πλήρως και ενεργά την ευθύνη γι’ αυτό που ήδη, πραγματικά παράγουν. Η πρόοδος τους ανήκει.

Πρέπει λοιπόν να τους «κάνεις χώρο» για να συμβεί αυτό. Οπότε η δική μου, προσωπική, φιλοδοξία αυτή τη στιγμή, είναι η περαιτέρω ανάπτυξη και εξέλιξη αυτών των ανθρώπων.

Ας πούμε, εγώ δεν έχω καν ιδιαιτέρα γραμματέα. Δεν την χρειάζομαι. Με υποστηρίζουν ένα σωρό άνθρωποι, υψηλής ποιότητας, τα στελέχη μου. Είμαστε ομάδα, ο ένας υποστηρίζει τον άλλον. Επιπλέον, η τεχνολογία σήμερα μας λύνει τα χέρια. Και επειδή είναι έτσι, η πόρτα μου είναι πάντα, κυριολεκτικά, ανοιχτή. Γιατί έτσι νιώθω επαφή με το υπόλοιπο περιβάλλον, ώστε να βιώνω το γίγνεσθαι και όταν θέλω κάτι να μπορώ να το ζητήσω αλλά το ίδιο να κάνουν και οι άλλοι. Απλά, όπως δουλεύουν οι άλλοι έξω, έτσι (να) δουλεύω και εγώ.

Πιστεύω ότι ήμουν και τυχερός με την ομάδα μας, γιατί σαφώς χρειάζεται και λίγη τύχη, έχουμε καλούς στην ομάδα, αν και δε νομίζω ότι είναι μόνο θέμα τύχης τελικά.

Διότι εν τέλει, το μόνο πράγμα το οποίο μας ανήκει ατομικά, είναι το τι είμαστε, το πόσο καλοί είμαστε. Αυτό δεν μπορεί να σου το πάρει κανείς, είναι ατομικό. Το πόσο καλός είσαι «το γράφει όντως στο κούτελό σου». Φαίνεται, ό,τι και να κάνεις φαίνεται.

Αυθόρμητα οι άλλοι, όταν δουν ότι είσαι καλός, θα το πουν και θα σε εμπιστευτούν. Αν κάνεις γνήσια προσπάθεια, αν βάζεις κομμάτι του εαυτού σου στο κάθε πράγμα που κάνεις, θα έχεις καλό τελικά αποτέλεσμα. Και θα εμπνευστούν κι οι γύρω σου από αυτό και θα ευθυγραμμιστούν, θα συντονιστούν. Και έτσι θα προοδεύσει το σύνολο.

Είμαι λοιπόν αισιόδοξος για το μέλλον, γιατί όλοι προσπαθούμε βάζοντας τον καλύτερό μας εαυτό.

7 Comments

  1. Avatar

    Συγχαρητήρια στο Νότη. Ας αντλήσουμε δύναμη σπο την αισιοδοξία του και την αγάπη του για το θεσμό!!!!

  2. Avatar

    Συμπληρώνω στην εξαιρετική τοποθέτηση του Νότη οσον αφορά τους ανθρώπους οτι ΄΄Παιρνεις Αξία οταν δινεις Αυθεντικότητα΄΄ ! συγχαρητηρια Νοτη

  3. Avatar

    Συγχαρητήρια και από μένα…Έμπνευση και παράδειγμα για όλους μας. Ευχαριστούμε!

  4. Avatar

    Τίμώ και σέβομαι το συνάδελφο και φίλο Νότη. Τον συγχαίρω επίσης για πάρα πολλά από αυτά που λέει. Ας μου επιτρέψει όμως μια μικρή διόρθωση σε ένα μόνο σημείο.Οι mutual Δεν αντιμετωπίζουμε κανένα πρόβλημα και τα τελευταία χρόνια σημειωνουν σημαντική ανάπτυξη Κατέχοντάς σήμερα το 32,5% της Ευρωπαϊκής αγοράς. Σε ό,τι αφορά την τα κεφαλαια εφόσον αυτά χρειαστούν είναι πολύ πιο εύκολο να μαζευτούν από ότι να τα βάλει ένας επενδυτής διότι έχουν εκατομμύρια μέλη που με ένα μικρό ποσό συγκεντρώνουν Δισεκατομμύρια .

    • Avatar

      Σωστό Δημήτρη, αν προστρέξουν στα μέλη τους, βεβαίως. Αν και για τις «σωστές/προνοητικές» mutual, αυτό θα ήταν η «τελευταία λύση». Θα προτιμούσαν χίλιες φορές μια συντηρητικότερη πολιτική ανάπτυξης (λιγότερο επιθετική πολιτική) παρά την εύκολη λύση προσφυγής στα μέλη τους για επιπλέον κεφάλαια. Υπό αυτή την έννοια το είπα. Επίσης, ευχαριστώ σε πολύ για τα καλά λόγια! Ειναι αμοιβαία η εκτίμηση κι ο σεβασμός.

  5. Avatar

    Η ιστορία με το δικαίωμα είναι παλιά…
    Όλοι γνωρίζουμε ότι είναι άλλη μία ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΠΑΤΈΝΤΑ.
    Την έχουν ανακαλύψει οι Ασφαλιστικές για να κοροϊδεύουν κ να “κλέβουν” τον Ασφαλιστή
    Η κάθε εταιρεία χρεώνει ότι γουστάρει
    Αυτή όμως που το έχει τερματίσει είναι η Γαλλική Πολυεθνική που εκμεταλλεύεται την έλλειψη σοβαρής εποπτείας κ χρεώνει Δικαίωμα από το 2009 σε όλα τα Ισόβια προγράμματα Υγείας κ μάλιστα με πρωτόγνωρα ποσά
    Έχουμε δει ποσά 300ευρω,450 ευρώ,1140 ευρώ μέχρι 2170 ευρώ!
    Δε φτάνει αυτό αλλά δεν το γράφει στις αποδείξεις των πελατών
    Δυστυχώς με τέτοιες πρακτικές δεν κτίζεται η Εμπιστοσύνη και καταστρέφεται η Αξία της Ασφάλισης

  6. Avatar

    Γνήσιος Μανιάτης! Καθαρές κουβέντες, ηθικές αξίες, διάθεση συνεχούς αυτοβελτίωσης, ομαδικότητα, διαρκής και ανανεωμένη γνώση του αντικειμένου και κυρίως σεμνότητα!


Add a Comment

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *